De podcast is een groeiend medium in Nederland en de rest van de wereld. De hoogste tijd dus om er meer over te weten te komen. Misschien wil je na het lezen zelf wel starten met een podcast. Dan moet je zeker onze verse podcast luisteren mét handige tips.
Wat is een podcast?
De oorsprong van het woord podcast komt bij Apple vandaan en is ontstaan in 2004. Onze eigen Adam Curry heeft toen mede aan de wieg gestaan van het populair worden van podcasts! Kim noemde podcasts al eens het nieuwe radio luisteren. De definitie volgens Wikipedia:
Een podcast is een audio-uitzending waarbij het geluidsbestand op aanvraag wordt aangeboden door middel vanwebfeeds. Dankzij de introductie van draagbaremp3-spelers zoals deiPod was deze vorm van uitzenden snel populair onderradioamateurs. De term podcast is dan ook een samentrekking van iPod en broadcast (Engels voor ‘uitzenden‘).
Een publicatie met alleen geluid dus. Het is een van de vele manieren van het overbrengen van content op je publiek en voor ons Savvy Ladies een hele fijne. Je kunt het beluisteren op een moment dat het jou goed uitkomt en je kunt het zelfs combineren met andere bezigheden, zoals sporten, het huishouden of onderweg zijn. Er zijn podcasts in alle soorten en maten: verhalen, interviews, reportages, talkshows en voorgelezen boeken.
Is podcasten populair?
Die vraag blijkt nog niet zo eenvoudig te beantwoorden; er wordt vooralsnog weinig onderzoek naar podcasts gedaan. Uit de AudioMonitor van de Stichting Nationaal Luister Onderzoek van 2019 bleek dat er in Nederland 5 miljoen mensen naar podcasts luisteren (dus zo’n 30%). Amerikaanse cijfers laten zien dat er een groei is in aantal podcasts en aantal luisteraars (in 2017 zou 55% van alle Amerikanen naar een podcast hebben geluisterd) en er zijn zeer positieve voorspellingen over de groeiende populariteit te vinden. Ook PEW Research ziet een stijgende lijn in Amerika in de afgelopen jaren.
Volgens Forbes wordt de podcast mainstream gezien de groeiende hoeveelheid content. Sommigen omschrijven podcasts als verslavend, net als een boek waarvan je wil weten hoe het verhaal verder gaat. Of omdat je het gevoel hebt dat degenen die aan het woord zijn in de podcast tegen jou praten.
Wie luisteren podcasts?
Ook daar is niet veel onderzoek naar gedaan, maar we vonden daar wel íets over, een onderzoek onder podcastluisteraars uit 2019 (download het hele onderzoek zelf bij Scienceguide.nl). De podcastluisteraar blijkt iets vaker vrouw dan man, hoogopgeleid en tussen de 28 en 44 jaar oud. Klopt dat een beetje voor jou? Voor ons wel! De meeste mensen luisteren podcasts als ze onderweg zijn, een kleiner deel doet dat thuis.
Wees slim, begin een podcast!
Alle signalen wijzen erop dat de podcast een groeiend medium is, dus je doet er verstandig aan om op z’n minst te onderzoeken of het voor jou van meerwaarde kan zijn. Het kost wat tijd en ook geld als je goede kwaliteit nastreeft, maar dan heb je ook wat: je verzamelt (trouwe) luisteraars, bouwt aan je naam/merk en je verdiept je in onderwerpen waar je over uitzendt. Dus je wordt er ook nog eens slimmer door! Als je ondernemer bent, kan het je ook nog eens opdrachten opleveren.
Hoe begin ik zelf een podcast?
Iedereen pakt het maken van een podcast anders aan. Wat je kiest, heeft invloed op het eindresultaat dus bedenk van te voren wat je wil bereiken met je gesprek en steek daar je podcast op in. Verder zeggen ervaren podcasters dat je gewoon moet beginnen en dat je leert door het te doen.
In deze aflevering van de Savvy Ladies-podcast spraken we, in deze tijden van de anderhalvemetersamenleving, op afstand met Samira Salman, eigenaar van Eventgoodies over podcasts. Zij deelde met ons haar zoektocht naar de beste tool, spullen en natuurlijk tips.
Nu we niet fysiek bij elkaar kunnen komen vanwege de coronacrisis, moesten we een alternatieve oplossing bedenken. Die kwam van Samira, die al verder in de zoektocht was en ons Zencastr aanraadde. Met deze tool hebben we dan ook direct deze podcast opgenomen. Het werkte heel gemakkelijk en de gratis versie voldoet prima voor ons. Nog een voordeel wat Samira noemt: voor de genodigden is een account aanmaken niet nodig, wat het laagdrempelig maakt. En al met al scheelt het natuurlijk ook een hoop tijd omdat je niet naar elkaar toe hoeft te reizen. Mis je dan niet dat je elkaar niet de ogen kan kijken? Dat blijkt wel mee te vallen in de praktijk.
Waar moet ik op letten?
Iedereen pakt het maken van een podcast anders aan. Zo bereidt Samira haar podcast De Meeting Room voor door slechts een paar woorden op te schrijven als voorbereiding. Kim en ik bereiden meestal een semi-gestructureerd interview voor. Wat je kiest, heeft invloed op het eindresultaat dus de tip van Samira is dan ook: bedenk van te voren wat je wil bereiken met je gesprek en steek daar je podcast op in.
Andere tips:
Begin gewoon; je merkt gaandeweg wel wat er beter kan.
Bereid je podcast niet té goed voor als je wil dat ‘ie overkomt als een echt gesprek.
Wees eerlijk als je het even niet weet tijdens de opname.
Zorg voor een opnameplek waar je internetverbinding zo stabiel mogelijk is.
Maak gebruik van de postproductietool van Zencastr; tegen een kleine vergoeding combineren zij alle audiobestanden en egaliseren de boel.
Welke programma’s kun je gebruiken?
Samira gebruikt de tool Anchor om haar podcast te publiceren. Daarmee kun je ook podcasts opnemen. Dat werkt heel simpel en klonk goed, maar toch heeft ze verder gezocht. Toen kwam ze uit op Zencastr, die wij nu ook voor deze podcast gebruikt hebben. Daarmee heb je iets meer functionaliteiten. Nog een andere tool die ze heeft uitgeprobeerd, is de betaalde tool Riverside, maar die vond ze te uitgebreid.
Ook kwam good old Skype nog even aan bod. Dat heeft Samira ook bekeken; het bleek te veel gedoe opleveren, de kwaliteit tegen te vallen en bovendien: de tool is in feite niet bedoeld voor podcasten.
Welke materialen heb je nodig?
Samira deelde met ons de materialen die zij na een lange zoektocht heeft aangeschaft voor haar podcasts:
Opnameapparaat Zoom H4N (hier kun je ook oordopjes in doen)
Twee microfoons (dynamische zijn het beste, liefst met plopkap)
Tafelstatieven (lichtgewicht!)
Zij kocht deze spullen omdat ze merkte dat ze het heel belangrijk is om goed geluid te hebben en deze aankopen maken voor haar echt het verschil. Nabewerken van de audio doet ze in Audacity (betaald programma), omdat ze dit prettig vindt werken.
Nu kantoorwerkers (bijna) allemaal verplicht thuiswerken vanwege de coronacrisis is vergaderen met geluid én beeld, videobellen, ineens een vanzelfsprekendheid geworden. Het adopteren van deze nieuwe gewoonte kon zo snel gaan omdat we er de afgelopen jaren al langzaam aan hebben kunnen wennen. Zet het nu definitief door, ook na de huidige pandemie?
Videobellen: vervagen van fysieke grenzen
Zelf ben ik eerlijk gezegd niet zo’n fan. Ik houd al niet van bellen, laat staan bellen met beeld. Het zweet breekt me soms uit (en dat blijkt niet eens zo gek)! Een beetje naar een wit opnamelampje staren als je je verhaal doet, steeds door elkaar praten en dan die irritante collega die even vergeet zijn geluid uit te zetten bij een ander gesprek tussendoor (hoezo heb je een ander gesprek tussendoor??). Maar goed, ik realiseer me ook dat dit nu eenmaal is wat we doen om de fysieke grenzen te doen vervagen, nu we allemaal thuiszitten. Het zal vast nog wel wennen, ook voor mij!
Videobelapps zijn hot!
In de media en op social media werd de afgelopen weken een hoop gezegd en geschreven over apps voor videobellen. Over apps die mateloos populair zijn en dan, oh oeps, niet zo veilig blijken te zijn omdat ze allerlei informatie naar Facebook sturen (dit gaat over Zoom). En dat vervolgens weer zeggen te herstellen. Over apps met beperkingen van het aantal mensen met wie je tegelijk kunt videobellen, apps met servers in allerlei landen behalve Nederland. Apps waar je een account voor moet hebben of juist niet.
Videobellen ineens vanzelfsprekend
Het grappige is dat we het niet eens hebben over dát we nu met z’n allen (oké, vooral de hoogopgeleide kantoorwerker) aan het videobellen zijn. Het is ineens gemeengoed bij heel veel meer mensen dan voorheen, ook voor contact met familie en vrienden. En dat is ook wel verklaarbaar. We hebben allemaal supertelefoons, goede kwaliteit laptops en dito beeldkwaliteit. We krijgen alsmaar sneller internet. De programma’s waarmee je kunt videobellen, zijn kinderlijk eenvoudig en dus snel te begrijpen en doen het ook nog eens goed. Oftewel, de omstandigheden zijn de afgelopen jaren gecreëerd om deze verandering mogelijk te maken.
Welke wordt de meest privacyvriendelijke?
Alle nieuwe technologische ontwikkelingen hebben ook altijd een schaduwzijde. Vaak gaat die schaduwzijde over privacy en veiligheid en dat is ook zo in het geval van videobellen. Waar gaan de gesprekken naartoe en wat gebeurt er met die data? Is mijn account en wachtwoord wel goed beveiligd tegen hacken? Daar laten veel van de videobeltools nog wel een steekje of twee vallen. Maar door de geuite kritiek gaan ze er ook snel mee aan de slag. Ze beseffen waarschijnlijk dat ze goud in handen hebben als ze de kritiek kunnen doen verstommen door hun tool te verbeteren. Wie het nu lukt om de videobeltool te hebben die echt iedereen gebruikt, zit de komende jaren gebakken. Vergelijk het met Whatsapp, waar mensen in feite niet meer zonder kunnen.
Welke moet ik kiezen?
Je hebt eigenlijk heel veel opties, al horen we in Nederland maar enkele vaak voorbijkomen. De site G2.com heeft een geweldig wereldwijd overzicht met bijbehorend schema gemaakt waarin alle opties een plek hebben op basis van de tevredenheid bij gebruikers en het marktaandeel. Rechtsboven bij de leiders zie je namen die je veel in Nederland hoort: Zoom, Skype, Microsoft Teams en Google. Andere namen die je bij ons veel hoort: Houseparty, Facetime, Jitsji en Whatsapp. Ik kwam één Nederlandse app tegen in mijn zoektocht: VC4ALL. Ik heb ‘m niet uitgeprobeerd, dus geen idee of het wat is, maar techjournalist Daniël Verlaan raadt ‘m aan.
In de onderstaande video zie en hoor je wat de verschillen zijn tussen de meest besproken apps in Nederland!
Eigenlijk moet je natuurlijk – zeker als bedrijf – eerst goed onderzoek doen naar welk technisch hulpmiddel past bij de doelen die je hebt. Zodat je de juiste keuzes maakt. Mocht jij nou geen invloed hebben op die keuzes en toch met bijvoorbeeld de populaire app Zoom moeten werken, lees dan nog even deze tips van eff.org om je instellingen zo privacyproof mogelijk in te stellen!
Anderhalvemetersamenleving
Wat als we straks weer naar ons werk toe kunnen, gaan we dan vaker thuiswerken en daarbij ook vaker videobellen? Ik denk het wel. Het zou sowieso een oplossing zijn voor de gewenste anderhalvemetersamenleving dat we met minder mensen in een kantoorruimte zitten. Als dit een blijvertje is en het nieuwe normaal wordt, hoop ik maar dat videobellen voor mij nog gemakkelijker gaat worden!
Bedrijven die inspelen op de deeleconomie pakken het slim aan. Ze combineren deze langzaam opkomende trend met de technische mogelijkheden om een makelaarsfunctie te creëren in de vorm van een online platform. Tel uit je winst: je bouwt een mooi platform en je int een klein bedrag voor elk verhuur. En wij, de consumenten? Delen van je spullen kun je doen om nobele motieven, maar ook gewoon voor een extra zakcentje.
We lenen álles!
Vooral jongere generaties vinden materieel bezit steeds minder interessant en kiezen steeds vaker voor lenen van andere mensen in plaats van kopen van bedrijven. Natuurlijk lenen we al van oudsher boeken van de bibliotheek (om lekker te bingen) en ook een auto of scooter huren tijdens je vakantie is al vele jaren gemeengoed. Vakantiehuisjes gaan ook al langer mee maar Airbnb voor ieders ongebruikte zolderkamer is er pas sinds 2008. Maar relatief nieuw is het lenen van kleding, fietsen, auto’s en allerlei spullen die je maar één keer in zoveel tijd nodig hebt, zoals een hogedrukreiniger of een partytent. Het is ook nog nooit zo gemakkelijk om iets te lenen of uit te lenen.
Online platformen maken het ons gemakkelijk
Hoe pak je dat nou aan, als je iets wil lenen of iets uit te lenen hebt? Op die behoefte zijn online platformen ingesprongen. Denk aan bedrijven als Swapfiets, Snappcar, Peerby. Je meldt je er aan, en wat je wil lenen of uitlenen, heb je doorgaans met een paar klikken geregeld. Zelf heb ik al enige tijd ervaring met Peerby en onlangs ben ik gestart met het aanbieden van mijn auto via Snappcar. Voor die laatste waren trouwens nog wel meer dan een paar klikken nodig, maar daarover later meer.
Essentieel: gedeelde mindset en vertrouwen
In het algemeen geldt voor dit soort deelplatformen dat ze staan of vallen met twee elementen: een gedeelde mindset en vertrouwen. Als een platform te snel wil groeien, dan gaat het mis want het kost tijd om aan beide te werken. Het platform en haar gebruikers moeten vanuit een gezamenlijk uitgangspunt werken (bijvoorbeeld ‘wij vinden het fijn om te delen en daarmee een extraatje te verdienen’). Vertrouwen komt te voet en gaat te paard dus het is essentieel om ook daar zorgvuldig mee om te gaan. Denk aan: garanties inbouwen, zorgen voor beveiliging van gegevens, alles afdekken en de gebruikers van het platform checken op betrouwbaarheid. En natuurlijk: ons als gebruikers centraal stellen. Dat gaat niet altijd goed, blijkt uit het verhaal van een Swapfietser die dit jaar weer een eigen fiets heeft gekocht.
Belangeloos delen of geld verdienen?
Ik probeer steeds duurzamere keuzes te maken in mijn leven. Peerby heb ik al jaren als app op mijn telefoon. Ik leende eens een hogedrukreiniger en leende zelf een rugtas en campingtafel uit. Er gingen via Peerby geen bedragen over tafel. Tot een jaar of wat geleden toen je ineens ook geld kon verdienen aan het uitlenen van je spullen. Daarmee ging er voor mij een beetje van de charme af. Die rugzak ligt daar maar en als ik iemand daar nou blij mee maak, hoef ik daar toch geen geld voor? Een bedankje is meer dan genoeg! Het World Economic Forum constateert dat dit meer gebeurt in de deeleconomie:
The focus has shifted towards convenience, price and transactional efficiency: “community” as commodity.
Bron: WorldEconomic Forum
Maar goed, als je wil, kun je nog steeds lenen en uitlenen zonder transacties.
Case: ik deel mijn auto!
Ik zei al dat ik gestart ben met het uitlenen van mijn auto, via Snappcar. Met de gedachte dat het kan helpen bij het verminderen van het aantal auto’s op deze wereld. Mijn auto is nu acht jaar oud en heeft me een lieve duit gekost bij de aanschaf. Hij kost me in feite elke dag geld, of ik ‘m nu gebruik of niet (en ik gebruik ‘m eigenlijk erg weinig). Daarom vind ik het in dit geval wel fair om een bedrag te ontvangen voor het gebruik. Maar hoe vind ik betrouwbare, nette mensen die mijn auto wel willen gebruiken tegen een kleine vergoeding? Ik kwam uit bij Snappcar.
De kleine lettertjes lezen
Aanmelden bij Snappcar is zo gebeurd, maar voordat je daadwerkelijk aan de slag kan als verhuurder, moet je nog heel wat administratieve handelingen plegen. Zoals een kopie rijbewijs uploaden en geld storten. Vervolgens maak je je profiel in orde, bedenk je wat je wel en niet wil toestaan in je auto (bijvoorbeeld roken, kinderen of buitenlandbezoek) en upload je foto’s van je auto en de huidige schade. En dan is het wachten op je eerste verhuurder. Die liet na twee weken van zich horen en wilde zijn vrouw met mijn auto laten rijden. Ik kreeg dus gelijk te maken met een bijzonder geval waardoor ik me moest verdiepen in alle voorwaarden en regels van Snappcar – en dat zijn er behoorlijk wat. Dat schept vertrouwen, maar is ook uitzoekwerk en geeft toch onzekerheid. Want je weet ook dat zo’n bedrijf zich zo goed mogelijk indekt en jij in principe de sjaak bent als er iets misgaat. Dus nauwgezet aan de spelregels houden, kan ik je aanraden.
De kop is eraf
Vervolgens heb ik een afspraak voor sleuteloverdracht gemaakt. Dat komt er bij autodelen ook nog bij, van die praktische regeldingen. Bij die overdracht moet je in de app vervolgens de kilometerstand en het rijbewijsnummer van de verhuurder invoeren (‘inchecken’) en dan kan het verhuurfeest beginnen. De auto was door Snappcar verzekerd gedurende de huurperiode. De vrouw die mijn auto huurde, zag mijn zenuwen over mijn eerste verhuur en beloofde me zuinig met mijn auto om te gaan en mij een berichtje te sturen als hij weer veilig op zijn plek stond. Heel fijn! En het was superaardige vrouw, dat hielp ook. Uiteindelijk ging alles helemaal goed, ik kreeg van Snappcar wat geld op mijn rekening. De kop is er nu af. De volgende verhuur is vast minder spannend.
Bijdragen aan duurzame levensstijl
Alles heeft voor- en nadelen, ook deze nieuwe deeleconomie, geholpen door internettechnologie. Steeds meer mensen kiezen voor een duurzame levensstijl. Daar past de keuze om spullen te lenen en uit te lenen perfect bij in plaats van alles maar te kopen. Verder is er ook een financieel voordeel voor zowel de lener (het is goedkoper dan zelf iets te kopen) en de uitlener (een extra zakcentje terwijl het item al in je bezit is).
Nog te weinig controle en veel geregel
Nadelen zijn dat het nog een beetje het wilde westen is; de overheid heeft geen bemoeienis met initiatiefnemers, tot het moment dat ze wel moet. Zoals in het geval van Airbnb dat uit de hand dreigde te lopen in bijvoorbeeld Amsterdam. Ik merkte zelf dat ik de vertrouwenskwestie heel belangrijk vind en dit is nu pas een klein beetje gegroeid. Je moet je buren vertrouwen die jouw auto lenen (gaan ze geen overval plegen met jouw auto?), je moet de bemiddelaar vertrouwen dat ‘ie de afspraken nakomt (krijg ik schade vergoed?) en goed en veilig met jouw gegevens omgaat. En daarbij is het ook nog best een geregel, bijvoorbeeld om met de lener af te spreken voor ophalen en brengen.
Al met al blijf ik doorgaan met uitlenen van mijn auto via Snappcar en ik zal ook weer eens wat vaker in de Peerby-app kijken of ik iemand ergens mee kan helpen. Samen maken we de wereld een stukje mooier!
We delen, in al onze naïviteit, wat af online. Ondertussen komen er steeds meer bedrijven bij die daar gretig gebruik/misbruik van maken: ik noem ze datawolven. Soms hebben ze schaapskleren aan en lijkt het allemaal prachtig en nobel, maar uiteindelijk erop uit om geld te verdienen met onze data. Wat zijn daar de risico’s van? Wat doet Europa ertegen?
We vinden het de normaalste zaak van de wereld: online foto’s van jezelf delen. Of dat nou foto’s van een bezoek aan vrienden is, vanaf je vakantieadres of een selfie omdat je haar vandaag fantastisch goed gelukt is. Je deelt die foto’s op social media, zodat al jouw vrienden en volgers je een like kunnen geven of reactie dat je haar inderdaad erg goed zit vandaag.
Ondertussen gaan technologische ontwikkelingen door en kunnen die foto’s wel eens op meer plekken terechtkomen dan je bij het plaatsen bedacht had. Het bedrijf Clearview AI heeft software ontwikkeld waarmee ze tot nu toe 3 miljard openbaar geplaatste foto’s van internet en met name socialmediakanalen hebben binnengehaald: een datawolf. Dikke kans dat jouw selfie daar ook bij zit. De vraag is: is dat erg?
Nobel bedrijf?
Op het eerste gezicht lijkt Clearview de beste intenties te hebben door het gebruik van hun database exclusief te verkopen aan een groot aantal politieorganisaties in de Verenigde Staten en Canada. Zo zou de database geholpen hebben bij het opsporen van slachtoffers van kindermisbruik en het oppakken van een terrorist. Dat klinkt als een nobel bedrijf! Op hun website lees je dat
‘Clearview helps to exonerate the innocent, identify victims of child sexual abuse and other crimes, and avoid eyewitness lineups that are prone to human error’.
Wie controleert?
Ondanks die goede intenties, wie controleert dit bedrijf dat met deze database veel macht in handen heeft? Dat hun software geen fouten maakt en daardoor onschuldigen de dupe worden? Dat ze die data niet stiekem ook doorverkopen aan commerciële partijen (Cambridge Analytica leek ook nobele motieven te hebben)? Dat ze hun data niet laten inzetten voor surveilleren in de publieke ruimte? Dat ze hun veiligheid goed op orde hebben zodat hackers niet bij de foto’s kunnen? Nou, niemand. Ik krijg hier Black Mirror-bibbers van!
In strijd met gebruiksvoorwaarden
Clearview zegt dat het hun recht is om openbare informatie van internet af te halen. Maar het blijkt in strijd met de gebruiksvoorwaarden van veel internetbedrijven, zoals Google, Twitter, LinkedIn en Facebook. Ze hebben het bedrijf dan ook via een (dwang)brief gevraagd om het verzamelen van foto’s te stoppen. De vraag is nu wat de volgende stap is van deze bedrijven doen als Clearview er niet mee stopt, waar het naar uitziet. Slepen ze Clearview voor de rechter? Zo ja, dan denkt de CEO van Clearview het recht aan zijn kant te hebben.
Het recht op vergetelheid?
Eenmaal geposte en bij Clearview verzamelde foto’s verdwijnen niet uit het systeem als jij je foto van je profiel verwijdert. Het bedrijf zegt nu te werken aan een tool waarmee je een verzoek kunt indienen om jouw foto te laten verwijderen. Ja, ja. Je privacy is van geen belang voor dit bedrijf en dat is niet cool.
Ook Europese landen hebben interesse
Nobel gedrag van een bedrijf gaat vaak maar tot zover; uiteindelijk moet er natuurlijk ook geld verdiend worden. Er lijken aanwijzingen te zijn dat Clearview ook contacten heeft met landen als de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Singapore. Nou niet per se landen die privacy van burgers hoog in het vaandel hebben. Ook Nederland komt in het lijstje landen voor waar het bedrijf contact mee heeft. En dat terwijl we in Europa toch relatief strenge privacywetgeving hebben met de GDPR. Hoe kan dit?
Europa vecht terug, maar langzaam
Doet Europa niks tegen dit soort praktijken? Jawel, maar dat gaat natuurlijk niet in een moordend tempo. Er schijnt een document in de maak te zijn waarin de Europese Commissie gezichtsherkenning in de publieke ruimte voor de komende drie tot vijf jaar verbiedt, zodat er ondertussen een goede methodiek kan worden ontwikkeld om de impact van deze technologie in te schatten en mogelijke risicomaatregelen genomen kunnen worden. Heel mooi, maar ondertussen maken al veel landen gebruik van gezichtsherkenning en loopt Europa dus achter de feiten aan.
